Hoe gaat het nu?

Valerie zou nu ongeveer in haar dip moeten zitten. De periode waarin de chemo haar bloed aantast en en haar bloedwaardes dalen. Hierdoor heeft zij minder weerstand. Kan ze vermoeider zijn, hangeriger, huileriger, enzovoorts. Ze is iets sneller geïrriteerd  maar verder merk ik er vrij weinig van. Ze lacht, kwebbelt en speelt. Probeert zoveel mogelijk te lopen (nog niet los) en als ze de kans krijgt, klimt ze de trap op. Ja ik moet ogen in mijn achterhoofd hebben. Het gaat dus tot nu toe super met haar!

Ik krijg de laatste tijd vaak de vraag: “En hoe gaat het nu met jullie?”.  “Goed! Als Valerie zich goed voelt, dan ben ik ook blij.”, is meestal mijn antwoord. En dat is absoluut waar, maar natuurlijk gaat het ook wel eens wat minder. Ik merk dat mijn lontje vrij kort is, vooral naar Fenne en Bodhi, wat ze eigenlijk niet verdienen. Soms ben ik opeens (voor mij onverwacht) geëmotioneerd als ik iemand vertel dat Valerie kanker heeft. Soms valt het kwartje als ik naar haar kijk en dan doet het pijn. Het doet pijn om mijn kleine meisje zo te zien, met een sonde in haar neus en het idee wat ze allemaal moet doorstaan. Maar dan maak ik mij sterk, want zij is ook sterk. En zij kan het allemaal doorstaan, dus ik ook. Als Valerie zich goed voelt en blij is, dan ben ik ook blij…