Drie maanden na de laatste chemo stond de eerste controle gepland. Deze controle was afgelopen maandag.
We gaan zonder al te veel verwachtingen naar het ziekenhuis. Valerie ziet er goed uit, ze doet het goed en voorzover wij zien, is de tumor niet terug. Valerie krijgt een vingerprikje, deze ondergaat ze alsof iemand haar nagels aan het lakken is. Daarna gaan we naar de oncoloog. Na een kort gesprekje over hoe alles gaat, wil de oncoloog Valerie even wegen, meten en even kijken naar de plek waar de tumor zat. Valerie werkt hierin niet echt mee. Dat had ik ook niet verwacht, een vieze luier verschonen is namelijk al een drama. Door alle onderzoeken en katheters heeft ze er toch een klein trauma’tje aan overgehouden. Maar als we haar met drie man sterk vast kunnen houden, kan de oncoloog even kijken. Tot onze grote schrik ziet zij daar iets wat ze opvallend vindt. Ze kan niet met zekerheid zeggen of het de tumor of een of ander ‘flubbertje’ is. En ze wil eigenlijk dat de uroloog, die Valerie destijds geopereerd heeft, er even naar kijkt. Helaas is zij niet bereikbaar en zullen we daarvoor terug moeten komen.
Ons goede gevoel verdwijnt meteen weer. Alsof je letterlijk door de grond zakt. Alles uit je handen glipt en nergens meer controle over hebt. Zo snel mogelijk proberen we alles weer bij elkaar te rapen en de positieve dingen zo hard en vaak mogelijk op te noemen. Het zegt niks, het hoeft niet zo te zijn, het kan ook wat anders zijn. Het kan toch niet waar zijn.
Vandaag moesten we weer terugkomen in het ziekenhuis voor een gesprek met de kinderchirurg en anesthesist. Want volgende week gaan de uroloog, oncoloog en de kinderchirurg samen naar het plekje kijkje en eventueel een biopt afnemen. Daarvoor zal Valerie onder narcose gebracht worden.
We zijn dus nog een weekje zoet met het malen in onze hoofd.
Jee wat is dit toch weer zo niet waar je op zat te wachten, hopen! Gewoon goed, leuk nieuws, daar gingen jullie voor. Geen nieuws waar je een week zoet mee bent in je hoofd. Jullie zullen inmiddels al voldoende positieve gedachten zelf hebben gehad, of van anderen te horen hebben gekregen, maar ik begrijp dat dat niet het malen uitschakelt! Dus ik geef jullie gewoon een dikke knuffel en duim met jullie mee voor een goed vervolg! Liefs
Heeeeeeel veeeeeel sterkte gewenst. Erg naar dat jullie nu weer een week moeten wachten voor dat er naar gekeken wordt en dan nog wachten op de uitslag. Dikke knuffel voor Valerie. Liefs Gert en Diny.
Lieve Pauline en Arno,
Heel veel sterkte deze week, wat een naar nieuws! We sturen vanuit Amersfoort heel veel positieve gedachten jullie kant op!
Lfs
Lieve Pauline en Arno, Ik wens jullie in deze moeilijke tijd veel sterkte en kracht toe. Dikke knuffel en hopelijk zie ik jullie snel!
Wij duimen ontzettend voor jullie!!!
Lieve Pauline en Arno.
Zojuist je bericht op Facebook gelezen, wij voelen met je mee. We wensen je heel vel sterkte. A big hug for both of you OO
Hallo lieve samen,
Ik opende eigenlijk jullie blog met het idee dat er niks zou staan. Nou ik schrik me rot bij het lezen. Hopelijk is het allemaal niks en zijn de zorgen die er zijn voor niks.
Heel herkenbaar om te zien dat jullie je na deze klap bij elkaar pakken en weer door gaan. Hou dat vast. Probeer niet te veel zorgen te maken, maar ook nog te genieten. Deze energie van het zorgen maken kan je beter voor fijne dingen gebruiken. Zorgen maken als er echt stront aan de knikker is kan altijd nog. Klinkt zo makkelijk he. Hou jullie taai in deze verschrikkelijk onzekere tijd. Denk aan jullie.
Diane (mama van lotgen. Mees)