Haaruitval

Al een paar dagen strijk ik door de haren van Valerie met de angst dat er een aantal haren aan mijn handen blijven hangen. Ik heb de stille hoop dat zij diegene is, waarbij deze bijwerking niet zal gelden. Vandaag verdween deze hoop. In de ochtend zie ik een aantal haren rond haar mondje zitten. Ik schrik en meteen haal ik de haartjes weg. Ik durf nog niet mijn handen door haar haar heen te strijken. Maar al snel zie ik ook een aantal haartjes aan haar jasje zitten. Natuurlijk is mij meteen duidelijk dat het haaruitval begonnen is en het raakt me harder dan ik van te voren had gedacht. Nu zal iedereen gaan zien dat er iets met haar aan de hand is. Mensen zullen naar haar gaan kijken en mensen zullen vragen gaan stellen. En ik zal dan een antwoord moeten gaan geven, een uitleg. Ook op momenten als ik er helemaal niet op zit te wachten.

Maar eerst zal ik het slechte nieuws aan Fenne moeten vertellen. Zij hoopte zo dat Chemo-Kasper zijn brilletje niet verliezen zou. Ik heb al mijn moed bij elkaar verzameld en voorzichtig verteld dat ik dacht dat Chemo-Kasper zijn brilletje verloren had. ‘Hoezo mama, is Valerie misselijk?’ vroeg Fenne verbaasd. ‘Nee ik denk dat Valerie haar haartjes gaat verliezen’ antwoord ik. ‘O nee dat vind ik zo jammer!’ zegt Fenne. We pakken samen een kammetje en gaan kijken of er veel haartjes uit Valerie haar hoofdje komen. Ik had Fenne nodig om dit te kunnen, eerder had ik haar haartjes nog niet gekamd. Kinderen komen wat dat betreft meteen in actie en gaan ook meteen testen of het echt zo is. En het was ook écht zo. Telkens als het kammetje door haar haren ging zaten er zo’n 10 haartjes aan het kammetje. Het is niet zo dat Valerie aan het einde van de dag kaal was, maar ik ben bang dat het niet lang meer zal duren.