Een jaar later…

Het is maart. Een jaar geleden begonnen we nietsvermoedend aan deze maand. De lente in het vooruitzicht. De zomervakantie geboekt. Alles liep op rolletjes. Tot die 21 maart, die dag dat onze wereld op z’n kop stond. Die dag dat we vol ongeloof naar huis werden gestuurd, om de volgende ochtend ons weer te melden in het ziekenhuis. Want dan zou er een biopt van het gezwel afgenomen worden. Weer naar huis en een weekend wachten in onzekerheid. Wat een ramp is dat! En toen die maandagavond, 25 maart. Het bericht dat het om een kwaadaardige rhabdomyosarcoom ging. Een bericht waarbij de grond onder je voeten wordt weggeveegd, je jezelf weer bij elkaar raapt en doorgaat. Praktisch denken, daar heb je wat aan.

Nu een jaar later komt het besef. Het besef van wat er allemaal gebeurd is. Terugkijkend naar foto’s van een kale Valerie. Wat ik toen niet zag, zie ik nu wel; een meisje met kanker. En dat doet pijn. Dat doet pijn omdat ik niet wil dat zij dat heeft moeten meemaken. Maar het is gebeurd en dat moeten we nu verwerken. Er zijn genoeg dagen, de meeste dagen zelfs, dat het leven gewoon doorgaat. Dat Valerie zich ontwikkelt als een normaal meisje van bijna twee, met al de peuterstreken die daarbij horen. Ja, dat helpt zeker in het verwerken van die ellendige tijd. Maar de angst dat de kanker terugkomt is helaas heel sterk. Valerie kan geen langdurige huilbui hebben zonder dat wij meteen het ergst denken. Ik las laatst dat ouders de tijd na de behandeling van hun kind nog zwaarder ervaren als de behandeling zelf. Ik kan niet zo goed zeggen of dat ook voor ons geldt, maar moeilijk is het soms wel.

Maar zoals ik al zei, de meeste dagen gaat het leven gewoon door. Valerie gaat steeds meer woordjes zeggen en het brabbelen van haar is echt te schattig. Ze is heerlijk eigenwijs en wil alles zelf doen. Gek genoeg is zij ook degene die het meeste zelf doet. We genieten volop van haar!