Alles went…

Het verbaast me hoe flexibel een mens eigenlijk kan zijn. Hoe flexibel wij in ieder geval zijn, in onze gedachten.

Vier weken geleden kon ik nog niet geloven dat Valerie kanker zou hebben, het was het meest vreselijke wat ons kon overkomen. Het was en is natuurlijk ook vreselijk, maar toen het hoge woord eruit was, was onze grootste zorg dat de kanker niet verspreid zou zijn. Gelukkig zat de kanker ‘maar’ op één plek en was haar prognose gunstig. Bizar hoe snel we gewend waren en geaccepteerd hebben dat Valerie kanker heeft.

Daarna volgden de voorbereidingen voor de behandeling. Zoals het plaatsen van een port-a-cath. Toen ik Valerie voor het eerst zag na de operatie, schrok ik mij rot. Het zag er vreselijk uit, een grote snee en een grote bobbel onder haar huid. Ik durfde haar niet normaal vast te pakken. Het optillen ging nogal klungelig en het voeden ging al helemaal klungelig. Ik wilde natuurlijk geen druk zetten op het kastje. Maar een aantal dagen later waren we al helemaal gewend aan de bobbel onder haar huid. En tijdens het voeden kan ik haar ook weer normaal vasthouden.

Ook het feit dat haar haartjes nu uitvallen, heb ik al kunnen accepteren. Hoe paniekerig ik mij voelde toen ik de eerste losse haartjes zag, hoe gemakkelijk ik nu mijn handen over haar steeds kaler wordende hoofdje strijk en de losgekomen haartjes weg doe. Ik heb zelfs haar haartjes korter kunnen knippen, zodat ze iets minder last van de losse haartjes heeft.

Alles went…