Kuur 6

Vorige week heeft Valerie chemokuur nummer 6 gekregen. Het einde komt in zicht. Jammer dat we dat niet aan Valerie kunnen uitleggen, die zich nu steeds bewuster wordt van wat er allemaal gebeurt. Zodra we in de buurt van de afdeling in het ziekenhuis komen, begint Valerie zich steeds meer te verzetten. Ze weet dat daar geen leuke dingen met haar gebeuren. Helaas moeten we haar daar toch telkens weer mee naartoe nemen.

Het lijkt of er nog geen enkele kuur helemaal ‘normaal’ verlopen is. Valerie heeft nog al eens pech, dingen die volgens de verpleegsters en artsen eigenlijk nóóit gebeuren. Ook deze keer. Een aantal uur na het aanprikken van het infuus, raakte het infuus verstopt. De verpleegsters konden de verstopping niet vinden en ze moesten helaas de naald weer uit de Port-a-Cath verwijderen. Mogelijk was er wat chemo gaan lekken onder haar huidje bij de Port-a-Cath en dit kan nare wonden geven. Daarom moesten we van de artsen deze plek koelen, 2 uur lang. We kregen een koelelement en Valerie moest dit dus twee uur op haar borst houden. Als een geluk bij een ongeluk lukte dat prima. Uiteindelijk leek het allemaal wel mee te vallen en de kuur kon, na het opnieuw aanprikken van de lijn, weer worden vervolgd.

Inmiddels is Valerie weer thuis. Ze is nog steeds bezig te leren lopen. Dit oefent ze vooral op bed, dat is wel moeilijker, maar ze valt er zachter. Slim bedacht van haar. Verder is ze deze kuur niet heel misselijk geweest en geniet ze nog van het mooie weer en het gezelschap van broer en zus.

Hopelijk heeft Valerie haar portie pech nu gehad en verlopen de volgende kuren vlekkeloos. Nog 3, we tellen af!